A costa baionesa, de excelente calidade medio ambiental e paisaxística é tamén un formidable recurso de atracción turística; parece obvio que ademais de cumprir as esixencias de protección e preservación do medio que impón a Lei de Costas, estas sexan un obxectivo político encamiñado a potenciar a explotación racional deste recurso.
O litoral de Baiona é lindeiro nunha gran lonxitude con chan urbán, no casco de Baiona, onde ademais do porto executouse un paseo marítimo que forma a fronte do casco vello continuándose pola Avda. de Monterreal até a praia de Sta. Marta e tres zonas de gran valor, a praia da Ladeira e a súa lagoa costeira do Miñor, a península de Monte Boi e a súa continuación coa zona que podemos denominar do Rompeolas, desde o extremo Sur do centro urbano de Baiona até o cabo Silleiro, coa inclusión da bolsa urbana de Rocamar en Baredo.
A zona da barra litoral de Ladeira e a lagoa costeira do Miñor atópase sufrindo unha grave alteración motivado pola instalación dun campamento de turismo na barra, que tentou consolidar a súa localización coa construción de diques que tente evitar o movemento natural desta. Este campamento motiva ademais o acceso continuo de vehículos e o seu aparcadoiro dentro da zona de dominio público.
O PXOM delimita un Plan Especial de Protección e acondicionamento da Praia A Ladeira, onde establece conxuntamente obxectivos desexables como acondicionar a praia, recuperar as dunas e o sistema mareal, con determinacións sorprendentes, como desaloxar o campamento de turismo da barra litoral pero mantelo dentro do ámbito do Plan Especial, coas súas dotacións e aparcadoiro e eliminar só parcialmente o dique, obxectivos ambos os inaceptables e de dubidosa legalidade. Non se pode disfrazar de Plan Especial de Protección unha ordenación que pretende consolidar, aínda modificándoa lixeiramente, a situación de deterioración ambiental actual.
A península de Monte Boi configura a transición dentro ? fóra da ría cara ao Rompeolas; a partir deste atopámonos con outro medio costeiro totalmente diferente do antes citado, unha costa aberta ao Atlántico, lonxe da tranquilidade das augas interiores.
A partir de aquí é onde se delimita o chan rústico de protección especial de costas, cunha zona de servidume de protección establecida pola Lei 9/2002 de 200 metros de profundidade; sorprendentemente a PXOM propón reducila en chans urbanizables a 100 metros para incorporala ao sistema de espazos libres, co que libera parcialmente a este tipo de chan da obrigación de reserva que impón a Lei. Aínda que devandita posibilidade existe na lexislación debe existir un informe favorable da Comisión Superior de Urbanismo en resposta a un estudo xustificado que sustente devandita solicitude e cando menos na PXOM non se realiza ningún tipo de xustificación para esa solicitude.
O litoral de Baiona é lindeiro nunha gran lonxitude con chan urbán, no casco de Baiona, onde ademais do porto executouse un paseo marítimo que forma a fronte do casco vello continuándose pola Avda. de Monterreal até a praia de Sta. Marta e tres zonas de gran valor, a praia da Ladeira e a súa lagoa costeira do Miñor, a península de Monte Boi e a súa continuación coa zona que podemos denominar do Rompeolas, desde o extremo Sur do centro urbano de Baiona até o cabo Silleiro, coa inclusión da bolsa urbana de Rocamar en Baredo.
A zona da barra litoral de Ladeira e a lagoa costeira do Miñor atópase sufrindo unha grave alteración motivado pola instalación dun campamento de turismo na barra, que tentou consolidar a súa localización coa construción de diques que tente evitar o movemento natural desta. Este campamento motiva ademais o acceso continuo de vehículos e o seu aparcadoiro dentro da zona de dominio público.
O PXOM delimita un Plan Especial de Protección e acondicionamento da Praia A Ladeira, onde establece conxuntamente obxectivos desexables como acondicionar a praia, recuperar as dunas e o sistema mareal, con determinacións sorprendentes, como desaloxar o campamento de turismo da barra litoral pero mantelo dentro do ámbito do Plan Especial, coas súas dotacións e aparcadoiro e eliminar só parcialmente o dique, obxectivos ambos os inaceptables e de dubidosa legalidade. Non se pode disfrazar de Plan Especial de Protección unha ordenación que pretende consolidar, aínda modificándoa lixeiramente, a situación de deterioración ambiental actual.
A península de Monte Boi configura a transición dentro ? fóra da ría cara ao Rompeolas; a partir deste atopámonos con outro medio costeiro totalmente diferente do antes citado, unha costa aberta ao Atlántico, lonxe da tranquilidade das augas interiores.
A partir de aquí é onde se delimita o chan rústico de protección especial de costas, cunha zona de servidume de protección establecida pola Lei 9/2002 de 200 metros de profundidade; sorprendentemente a PXOM propón reducila en chans urbanizables a 100 metros para incorporala ao sistema de espazos libres, co que libera parcialmente a este tipo de chan da obrigación de reserva que impón a Lei. Aínda que devandita posibilidade existe na lexislación debe existir un informe favorable da Comisión Superior de Urbanismo en resposta a un estudo xustificado que sustente devandita solicitude e cando menos na PXOM non se realiza ningún tipo de xustificación para esa solicitude.
